İLİ: GENEL

TARİH: 07.02.2014

KONU: DİN SAMİMİYETTİR.

Aziz Kardeşlerim,

Sahabeden Temim ed-Dari anlatıyor: Bir gün Allah Resulü (sas), ashabına hitap ederken, üç kez tekrar ederek şöyle seslendi: "Din samimi olmaktır. Din samimi olmaktır. Din samimi olmaktır." Sahabeden bazıları: "Din kime karşı samimi olmaktır ya Rasulallah" diye sordular. Sevgili Peygamberimiz (sas): "Allah'a karşı, Kitabına karşı, Peygamberine karşı, Müslümanların rneşru idarecilerine karşı ve bütün Müslümanlara karşı samimi olmaktır." diye cevap verdi.'[1]

Aziz Gül Kardeşlerim,

İslam’ın özü olarak kabul edilen dört hadisten biri olan bu kutlu ifadeye göre; Din-i Mubin-i İslam’ı kabul eden her insan Allah'a iman ve kulluk, Kur’an’a tabi olma, Hz. Peygamberi (sas) örnek alma, yöneticilere karsı hakki söyleme ve toplumsal görevlerini yerine getirme, sınıf ve statü farkı gözetmeksizin bütün Müslümanların ve hatta bütün insanların haklarına riayet etme gibi konularda ciddi bir samimiyet sınavına tabi tutulmuş demektir.

Buna göre ihlâs ve samimiyet, dinin özü, dindarlığın hulasasıdır.

İhlâs ve samimiyet, inancın, kulluğun ve itaatin sadece ve sadece âlemlerin Rabbi olan Allah'a özgü kılınmasıdır.

İhlâs ve samimiyet, bütün ibadetlerin, her turlu riya, gösteriş ve çıkar kaygılarından arındırılıp sadece Allah rızası için yapılmasıdır.

İhlâs, Yaratıcısına gizli-acık hiçbir şeyi ortak koşmayan samimi imandır. İhlas, dünyevi bir çıkar beklemeden sırf Allah rızası için yapılan kulluktur. İhlâs, Allah'a karsı olduğu gibi insanlara, canlı-cansız bütün varlıklara karsı gösterilen samimiyettir. İhlâs, nifak ve iki yüzlülükten uzak bir kalp safiyetidir. İhlâs, Allah rızasına göre hareket eden akil ve kalbin karşılıksız garazsız amelidir. İhlâs, Hz. Mevlana’nın ifadesiyle olduğu gibi görünmek ve göründüğü gibi olmaktır.

Aziz Kardeşlerim,

İhlâs olmazsa, ruhumuzun miracına sebep olması gereken namazlarımız, bizleri kötülüklerden alıkoyamaz. İhlâs olmazsa oruçlarımız, artik bizim için bir kalkan değil, sadece açlık ve susuzluktan ibaret kalır, İhlâs olmazsa kurbanlarımız Rabbimize kurbiyete vesile olamaz, elimizde kalan sadece onların etleri ve kanları olur. İhlâsın yerini gösteriş, samimiyetin yerini riya almışsa, sağ elimizin verdiğini sol elimizin bilmemesi gereken fedakârlıklarımızı herkes biliyorsa, 0 vakit sadakalarımız Rabbimize sadakatimizi ifade etmekten çok uzakta demektir. Gösteriş malzemesi yapılan sadakalar ömrümüze bereket getirmekten ziyade bizi çoraklaştırır.

Riya ile safiyetini kaybeden ameller, Rabbimizin katında, üzerinde az bir toprak bulunan ve şiddetli yağmura maruz kalınca çıplak hale gelen kayaya benzer'.[2]

Aziz Kardeşlerim,

İhlâs ve samimiyet, sadece inanç ve ibadetlerimizde değil, insanlarla olan iliksilerimizde de son derece önemlidir. Müslüman’ın Müslüman’a karsı samimi, içten ve gönülden davranması da dinin önemli bir ilkesidir. Zira müminin en önemli Vasfi olan güvenilirlik ancak icten ve samimi davranışlarla sağlanabilir, Aile ve akraba ortamında, komşuluk ve arkadaşlık iliksilerinde, is ve ticaret hayatında, kısacası hayatin her alanında insanlara karsı içten ve samimi davranmak en büyük ahlaki erdemlerdendir. Bu erdemi kazanmanın en kısa yolu da her isimizde Allah rızasını on planda tutmak ve O'nun her an bizi görüp gözettiğini aklımızdan çıkarmamaktır. İnsanları değerlendirmemizde ve eşyaya bakışımızda bu yaklaşım esas olursa dünyevi çıkar ve hırsların körüklediği pek çok olumsuzluk kolayca bertaraf edilebilir.

Aziz Kardeşlerim,

Halis ameller, riya ile gösteriş arzusu ile "desinler diye" yapılarak kirletildiğinde anlamını kaybeder. Samimiyet olmadan değerler, değerini yitirir. "Cömert" desinler diye infakta bulunan, "âlim" desinler diye ilim tahsil eden, "kahraman" desinler diye savaşan kimsenin çabasının Allah nezdinde hiçbir kıymeti yoktur. Hatta bu kimseler, sahte niyetlerle yapılan sahte amellerinden ötürü ahrette hüsrana uğrayacaklardır.'[3] Çünkü ihlâsı, samimiyeti bilmeyene insanlar "âlim" dese de hakiki cahil odur. Gönlünü Rabbinin rızasıyla zenginleştirmeyenin adi "zengin" olsa da hakikatte 0, insanların en yoksuludur. Samimiyetsiz secdelerle abid, dünyaya gönül bağlayarak zahid, dünyalık için hicret ederek muhacir olunmaz. Gerçek muhacir dünyalıklara dair gönlündeki her şeyi terk ederek "ihlâs”a hicret edendir. Uzaklarda bir yerlerde boynu bükük bir halde ihlâs bizi bekliyor. Riyadan, kibirden, iki yüzlülükten uzaklaşıp samimiyetin kapısını ne zaman çalacağız? Kulluk gösterilerinden, gösteriş bağımlılığından, iyilikleri pazarlarda satmaktan uzaklaşıp ihlâs, samimiyet ve takva gönlünü ne zaman alacağız, Sahi yolculuğumuz nereye, bizler kimin muhaciriyiz?

Aziz Kardeşlerim,

Unutmayalım ki hutbemin başında okuduğum ayet-i kerimede de ifade edildiği gibi Allah’ın azabından sadece O'nun ihlâslı kulları kurtulacaktır.[4]

Hutbemi Resul-i Ekrem Efendimizin (sas) bir duasıyla bitirmek istiyorum:

" ... Ey yücelik ve ikram sahibi, her şeyin Rabbi olan Allah’ım Beni ve ailemi dünya ve ahrette her an sana ihlas ve samimiyetle bağlı kil"[5]

                          Diyanet İşleri Başkanlığı